Allereerst even een update. Bijna twee jaar geleden bracht ik het boek ‘Als Zijn schapen dwalen‘ uit waarin ik getracht heb uiteen te zetten wat de aard is van de nieuwe reformatie die het christendom heeft getroffen. Sinds het boek werd uitgebracht hebben verschillende lezers mij benaderd omdat ze herkenning vonden in wat ze lazen en het nu konden duiden. Lezers die de weg terug vonden van het proclameren van gezondheid en het zoeken naar profetieën naar de eenvoud van Gods Woord. Mensen die net als voorganger Aaron Mapes (in de trailer hieronder kort aan het woord) beschreven hoe de invloed van de Nieuw Apostolische Reformatie een spoor van vernieling naliet in hun kerk. Hoewel jullie verhalen soms schrijnend zijn, is het tegelijk bemoedigend te horen dat het jullie heeft geholpen dingen een stukje te duiden en de eenvoud van het geloof te vinden. Dank jullie wel daarvoor!
Voor wie lezen niet makkelijk vindt, maar zich wel graag wil verdiepen in de Nieuw Apostolische Reformatie komt binnenkort een derde deel van de film ‘American Gospel’ uit. De makers van de film probeerden in de eerste twee delen te schetsen dat wat Amerikanen denken dat het goede nieuws centraal voor het christelijk geloof inhoudt – het kennen van Jezus plús het nastreven van de Amerikaanse droom – eigenlijk een ander Evangelie is dat de oorspronkelijke boodschap van goed nieuws heeft vervangen. Het is een evangelie dat door Amerika geëxporteerd is geworden en ook Nederland heeft veroverd. Het is een evangelie dat trekt, maar niet redt. De eerste twee films, ‘Christ Alone‘ en ‘Christ Crucified‘, beschrijven de kern van het Bijbels Evangelie en zijn hier tegen betaling te kijken.
In het voorjaar hoopt men deel drie, met de titel ‘Spirit and Fire‘ uit te brengen. Een langere trailer van deze film is zojuist uitgebracht en laat mijns inziens goed zien waar de kerk mee te maken heeft.
Wanneer je geen Engels machtig bent kun je de ondertiteling aan zetten.
‘Toen zei Hij tegen mij: Ga naar binnen en zie de boosaardige gruweldaden die zij hier doen. Ik ging naar binnen en ik zag, en zie, alle vormen van kruipende dieren, afschuwelijke dieren en alle stinkgoden van het huis van Israël, helemaal in het rond in de muur gegrift.’ (Ezechiël 8.9,10)
Lang, lang geleden, in 1994, begon in de Vineyard kerk in Toronto een opwekking. De opwekking begon toen Randy Clark als opgebrande voorganger weinig vrucht en kracht zag in zijn bediening, en wanhopig hongerig werd naar meer. Toen hij zag hoe de samenkomsten van de van oorsprong Zuid Afrikaanse evangelist Rodney Howard-Browne van bovennatuurlijke uitingen doorspekt waren, wilde hij dit ook en liet hij zich door hem de handen opleggen om ‘de zalving’ te ontvangen. Nadat dit was gebeurd liet hij Howard-Browne weten dat zijn handen nu brandden van de hitte. Hierop zei Howard-Browne: ‘Ja, dat is de zalving. Weet je waar die voor is? Ik zei hem: Ga terug naar je kerk en leg je handen op alles dat beweegt.’ Clark ging terug om te doen wat hem was opgedragen. Hij sprak (op uitnodiging van John Arnott) in de Vineyard gemeente in Toronto en ‘zalfde’ de hele gemeenschap.1
Vanaf het podium getuigde Clark van de geest die hem in lachen deed uitbarsten, waarop ook de gemeente in extatisch gelach, stuiptrekken en schudden uitbarstte. De atmosfeer veranderde van ‘gelaten’ naar ‘opgewonden’ en ‘geïntoxiceerd’,2 aldus Clark. ‘Bijna tachtig procent van de mensen lag op de vloer,’3 getuigde John Arnott, ‘het was als een explosie.’4 Gemeenteleden werden met kracht tegen de grond geworpen ‘door de Geest’, kronkelden over de grond, flapperden hun handen en maakten dierengeluiden. Sprekers probeerden hun Bijbel te openen, maar konden in hun dronkenschap geen vers oplezen en enkel kukelen als een haan. Eén van de aanwezigen geloofde dat God tegen haar zei: ‘wil jij voor Mij huilen als een wolf? Als Ik het je vraag, wil je het dan doen?’ waarop de vrouw van achter de microfoon haar hoofd ophief en begon te huilen als een wolf. Terwijl een geblaf de zaal overstemt, leidt één van de gelovigen een ander op handen en knieën aan een hondenriem over de vloer, en verheldert: ‘dit doet me denken aan een oude hymne; ‘waar Hij leidt, zal ik volgen’. Pelgrims kwamen van over de hele wereld naar Toronto om het ‘vuur van God’ te vangen. Dit was Toronto, dit was waar God aan het werk was, zei de één. Dit was Toronto, waar Gods heilige kerk veranderde in een dierentuin, meende de ander.
Als ik zie hoe de plaag die zich ooit leek te beperken tot de Vineyard Airport kerk in Toronto nooit helemaal weg is geweest, maar in alle hevigheid de Nederlandse kerk infecteert, kan mij een gevoel van moedeloosheid en verdriet overvallen.
Want Toronto leeft meer dan ooit. Nog steeds zijn christenen hongerig naar meer, ook in het ooit ‘nuchtere’ Nederland. Daarom struinen zij samenkomsten af waar ‘het vuur’ wordt uitgedeeld. In 2017 sprak Howard-Browne in Almere, voor zgn. Holland Ablaze opwekkingsbijeenkomsten. ‘Ik geloof dat God met vuur zal komen,’ aldus de ‘barman van de Heilige Geest’. De Heer sprak tot hem dat hij de komende twee jaar naar 300 Europese steden moest gaan om het vuur uit te delen. In elk van die samenkomsten zouden 100 leiders aangestoken moeten worden met het vuur, om op hun beurt hun land in vuur en vlam te zetten. ‘De enige hoop voor Nederland,’ spreekt Howard-Browne, ‘is het vuur van de Heilige Geest. En voor iedere persoon om in vuur en vlam gezet te worden.’5
En ook Randy Clark, inmiddels oprichter van de NAR-organisatie ‘Global Awakening’, drukt nog zijn stempel op de Nederlandse kerk, zoals door de leiderschapsconferentie ‘There is more’. Randy Clark heeft zichzelf tot missie gesteld de wereld over te reizen om leiders uit het hele kerkelijke spectrum (van conservatief protestants tot Rooms katholiek) te imparteren met ‘de Geest’ om zo de wereld tot een opwekking te leiden. In een promotievideo voor Global Awakening wordt over Clark gezegd: ‘De visie voor Global Awakening werd tijdens het begin van de Toronto uitstorting door God aan Randy gegeven: Randy zou een vuur ontsteker zijn, iemand die visioenen zou zien, een bruggenbouwer. Het ontsteken van vuur is de bediening van impartatie en herstel van de Heilige Geest en Diens gaven aan de mensen van God, in het bijzonder leiders.’5
Ook John Arnott en zijn vrouw Carol zijn nog actief in het overbrengen van ‘de Geest.’ Wereldwijd – ook in Nederland – zijn door hen diverse soakingcentra opgezet, waar mensen door ‘soaking’ gezalfd kunnen worden met ‘de Geest.’ Zoals John uitlegt: ‘Vaak bidden Carol en ik voor mensen; we soaken ze, we soaken ze, we soaken ze, voel hoe de zalving binnenstroomt.’6 Wat exact de aard is van hetgeen waarmee mensen gezalfd worden is voor Arnott van ondergeschikt belang: ‘Luister! Wat maakt het uit? Wat doet het er toe? Als hij denkt dat het van God is en hij vindt het fijn, laat hem er dan van genieten! Want de vrucht kun je later testen.’7 En: ‘wanneer je het veilig houdt met dit ding, de Heilige Geest, weet je wat? Dan ga je dus nergens komen.’8
Bovenstaand leiders zijn verantwoordelijk voor het zalven van legio kerkleiders, waaronder veel leiders van wat nu bekend staat als de Nieuw Apostolische Reformatie. Bill Johnson, Kenneth Copeland, Heidi Baker, Benny Hinn, allen werden geïmparteerd met een geest die hen met kracht overweldigde en spectaculaire dingen deed doen. Zij geloven dat het deze geest is die hen in staat stelt te genezen en demonen uit te drijven: hetgeen zij zien als de komst van het Koninkrijk van God met kracht. Wie of wat die geest dan is, is voor hen van ondergeschikt belang. Wanneer je ziet welke leer deze leiders prediken – zoals de leer dat een mens ‘als Jezus’ of ‘als God’ wordt door de zalving – geeft dit alle reden bij deze zogenaamde zalving en ook sprekers weg te blijven.
Benjamin Creme, een prominent New Age goeroe die jarenlang spreekbuis was voor de New Age christus door diens boodschappen te channelen, liet zich merkwaardig genoeg uit over de Toronto opwekking. Hij geloofde dat het iets goeds was: wat bij Toronto gebeurde was ‘dezelfde methode als die gebruikt werd door zijn [eigen] spirituele Meesters, om christenfundamentalisten zacht te maken voor hun acceptatie van de New Age Christus als hij komt.’9
Persoonlijk geloof ik dat de zalving van Toronto Gods oordeel is, dat begint bij de gemeente. Ik geloof dat deze zalving de weg baant voor ‘hem, wiens komst overeenkomstig de werking van satan is, met allerlei kracht, tekenen en wonderen van de leugen.’ ‘En daarom zal God hun een krachtige dwaling zenden, zodat zij de leugen geloven, opdat zij allen veroordeeld worden die de waarheid niet geloofd hebben, maar een behagen hebben gehad in de ongerechtigheid.’ (2 Thess 2.11,12)
Die leugen was toen (Gen 3.5) en is nog altijd dat de mens als God kan zijn. Blijf daarom weg bij enige zalving die je kracht zou geven en je zogenaamd de ogen opent, en bid voor dominees, voorgangers en kerkleiders dat ze bij Gods Woord blijven en niet zullen vallen voor deze misleiding.
Mocht je ooit gevallen zijn voor / door deze zalving: er is een weg terug. Bekeer je tot God en Hij zal je vrijzetten. Blijf bij de Bijbel en heb gemeenschap met Bijbelgetrouwe christenen. Laat je niet verleiden tot het idee dat je iets mist.
Toen Israël was verlost uit slavernij werd het volk door God gevoed met Brood uit de hemel. Maar Israël wilde meer. Ze wilden vlees, komkommers, meloenen.. Ze verzochten God door te blijven roepen: ‘we willen meer Heer, meer!’ Na veel geklaag gaf Hij hen wat ze wilden, maar ten koste van hun ziel. Zoals in Psalm 106 wordt beschreven: De vaderen ‘werden met gulzigheid bevangen in de woestijn; zij stelden God op de proef in de wildernis. Toen gaf Hij hun wat zij begeerden, maar henzelf [letterlijk: hun zielen] deed Hij uitteren.
Lieve medegelovige, laat je niet verleiden tot het idee dat je ‘meer’ nodig hebt. In de Here Jezus ben je gedoopt in de Heilige Geest en heb je vrij toegang tot de Vader. Door dagelijks gebed en het lezen van je Bijbel bouw je een relatie met Hem op. Diepgang in deze relatie ontstaat niet door enige zalving, niet door de speciale ‘vaderlijke zegen’ van een (buitenlandse) apostel en niet door aanraking van een medegelovige die genezingen en wonderen lijkt te kunnen verrichten.
Want het brood van God is Hij Die uit de hemel neerdaalt en aan de wereld het leven geeft.’ (Joh 6.27,29,33) Jezus zei: ‘Ik ben het levende brood, dat uit de hemel neergedaald is; als iemand van dit brood eet, zal hij leven in eeuwigheid.’ (Joh 6.51a)
Video: ‘Apostolische handoplegging’ voor hen die hongeren naar meer.
Impartatie is een term die in oosterse religies wordt gebruikt voor het overdragen van speciale gaven of krachten van een goeroe op diens volgeling. Ook in de kerk duikt deze term op, soms onder de naam ‘vallen in de geest.’
Hoewel het fenomeen niet in de Bijbel wordt vermeld of beschreven als uiterlijke bevestiging van een vervulling van gelovigen met de Heilige Geest, is dit wel de heersende gedachte in sommige kringen. Er wordt daarbij gesuggereerd dat een impartatie een daadwerkelijke aanraking is van Gods Geest en een vereiste voor het leven als christen. Dit geeft veel christenen onterecht het gevoel dat hen iets mankeert, terwijl legio christenen die krachtig gebruikt zijn in Gods Koninkrijk nooit notie hebben gemaakt van een dergelijke ervaring. De ervaring van het vallen in de geest wordt door hen verward met het vervuld zijn met de Heilige Geest.
Wat is impartatie of vallen in de geest? Een zogenaamd gezalfd persoon in de vorm van bijvoorbeeld een leider of spreker legt een ander de handen op, zodat deze persoon overweldigd door de geest krachteloos achterover op de grond valt. Andere keren wordt door hen ‘BAM,’ of ‘vúúr!’ geroepen of met bijvoorbeeld een colbert gezwaaid, waarna de menigte mensen achterover valt. De gevallenen zijn nu gezalfd. De meeste vallers raken even buiten bewustzijn om verder niets te merken en in ontspannen toestand op de vloer te blijven liggen, vanwaar de bijnaam ‘rusten in de geest’ of ‘tapijttijd.’ Weer anderen bewegen zich ongecontroleerd tollend of stuiptrekkend over de grond. Soms gaat de ervaring zelfs gepaard met een dierlijk brullen en blaffen, kronkelen, schudden, onverstaanbare en niet vertaalde tongentaal, visioenen zien of openbaringen krijgen.
In een poging om het vallen in de geest als zijnde een positief bijbels fenomeen te onderbouwen, worden teksten uit het Oude Testament aangehaald waarin mensen zich met hun aangezicht op de grond neerwerpen voor God. In al die gevallen gaat het echter om een handeling vanuit die mensen zelf en gaat het op geen enkele manier om God of Gods Geest die op hen valt. Het op knieën en aangezicht neervallen is een uiting van diep respect, aanbidding en vrijwillige onderwerping die in veel culturen nog steeds gangbaar is. In Lukas 5.12-16 kun je lezen over een melaatse die zich op dezelfde manier smekend op zijn aangezicht werpt voor de Here Jezus. Het is duidelijk dat de man nog bij zijn volle bewustzijn is als hij dit doet, omdat hij met Jezus in gesprek is. Het jezelf bewust voorover ter aarde werpen is dus op geen enkele manier te vergelijken met het krachteloos achterover vallen dat plaatsvindt bij het vallen in de geest.
Ook wordt de ervaring van ‘vallen in de geest’ soms verward met het handen opleggen dat door de apostelen werd gedaan. Zo wordt in Handelingen 8 en 19 beschreven hoe pasgelovigen door de apostelen de handen werd opgelegd voor ze met de Heilige Geest werden vervuld. Maar handen opleggen wordt in de Bijbel gedaan om zegenend te bidden of om door God gegeven gezag over te dragen. Nadat Jozua door God werd aangewezen als Mozes’ opvolger bijvoorbeeld, legde Mozes hem de handen op om hem zijn gezag over te dragen. Jozua werd vervuld met de geest van wijsheid omdat Mozes hem de handen op had gelegd. Hierdoor kon Jozua met gezag spreken en handelen. (Num 27.15-23, Deut 34.9) Jozua werd niet door Mozes op zijn voorhoofd aangeraakt om een bepaalde kracht of gave overgedragen te krijgen, zoals dit met de overdracht van occulte gaven door goeroes het geval is. Er wordt dan ook niet beschreven dat Jozua tegen de grond sloeg of dronken werd nadat Mozes hem aanraakte. Lukas beschrijft dat de Heilige Geest op de christenen viel met wie was gebeden en dat zij de Heilige Geest ontvingen door het opleggen van de handen van de apostelen, zoals destijds ook bij Jozua. Het is goed om te beseffen dat er staat dat de Geest -afhankelijk van de vertaling- op hen viel of over hen kwam. Ofwel, de Geest viel, en niet de gelovigen!
Dit vallen ván de Geest gebeurde vaak kort na het tot geloof komen en het gedoopt worden, maar vond alleen plaats bij gelovigen in Jezus. Niet bij omstanders. Journalist Mick Brown vertelt dat hij in Toronto in een samenkomst van Vineyard was toen mensen daar in de geest begonnen te vallen. Mick was er in zijn functie als journalist aanwezig, maar is zelf geen christen. Hij vertelt wat er gebeurde toen hem ineens een hand tegen zijn voorhoofd werd gelegd: ‘Ik voelde een tastbare schok door mij heen gaan en viel toen achterover, alsof mijn benen onder mij uit werden geschopt. Ik sloeg tegen de vloer – ik zweer je de waarheid – krom van het lachen.’1 Mick werd niet overtuigd van zonde, kwam niet tot geloof in de waarheid en is voor zover bekend nooit christen geworden.
In het boek Kundalini waarschuwing beschrijft christen Andrew Strom een treffende gelijkenis tussen de manier waarop ‘het vuur van de Heilige Geest’ zou worden geïmparteerd door gezalfde kerkleiders en de manier waarop goeroes uit oosterse religies het kundalinivuur aan hun volgelingen overdragen. In beide gevallen wordt de begenadigde op het voorhoofd aangeraakt, waarna deze plotseling uiting geeft van een geest die in hen een verlicht bewustzijn teweeg brengt en die vaak bovennatuurlijke gaven uitwerkt. In het hindoeïsme staat dit fenomeen bekend als Shaktipat. Een voormalig discipel van een Shaktipat goeroe beschrijft hoe diens volgelingen zich na zo’n handoplegging begonnen te gedragen. ‘Uitingen behelsden onbeheersbaar lachen, brullen, blaffen, huilen, schudden, etc. Sommige aanbidders werden stil of bewusteloos. Velen voelden zichzelf doordrenkt worden met gevoelens van enorme vreugde en vrede en liefde.’2
De uitingen die door deze discipel worden beschreven zijn het typisch gevolg van wat onder hindoes het ontwaken van Kundalini en onder New Agers het ontwaken van een christusbewustzijn of het ontwaken van het ‘ware zelf’ wordt genoemd. Een spirituele verlichting die onder andere door aanraking van het voorhoofd in gang wordt gezet en waardoor bovennatuurlijke kracht wordt overgedragen. Uitingen van dit ontwaakte bewustzijn van het ‘ware zelf’ worden als volgt beschreven door goeroe Shri Yogãnandji Mahãrãja: ‘Wanneer je lichaam begint te trillen, je haar rechtop staat, je begint te lachen of begint te huilen zonder dat je het wenst, je tong misvormde geluiden begint te prevelen.. of je beangstigende visioenen begint te zien.. weet dat de Kundalini shakti is geactiveerd.. als bij het lopen je stappen majestueus of zoals bij dronkenschap falen, en je niet in staat bent iets anders te doen, en je graag stil blijft en het niet fijn vindt om te praten of anderen aan te horen, en je het gevoel hebt dronken te zijn van goddelijkheid, weet dan dat.. Kundalini, de kracht van Zelf, is geactiveerd.’3 Hoewel ook spirituele oefeningen als yoga een Kundalini ontwaken teweeg zouden brengen, is de snelste manier om tot dit ontwaakte christusbewustzijn te komen is door impartatie, oftwel Shaktipat.
Het gevoel van dronkenschap, onder invloed zijn, tegen de grond vallen, onbeheersbaar lachen, stuipen, huilen, schudden, misvormende geluiden spreken, stil of bewusteloos worden is dus een typisch gevolg van een ontwaakt godsbewustzijn dat ook door New Agers wordt nagestreefd en veel weg heeft van uitingen van de geest die door Toronto en in toenemende mate ook door Nederlandse kerken waait. Maar wie is deze Kundalinigeest en wat doet het? ‘Volgens hindoeïstische yogaleer, [is het] geestelijke energie aan de basis van de ruggenwervel, in de vorm van een slang (Hindoe godin Shakti), die opstijging naar het brein nastreeft om een psychoseksuele vereniging met de Hindoe god Shiva te vormen die resulteert in ‘verlichting.’4 De naam Shaktipat verwijst dan ook naar de afgod Shakti door en met wie een vereniging optreedt. Men gelooft dat mensen door deze verlichting verenigd worden met het goddelijke. Dit is iets anders dan verzoend worden met God door het verlossingswerk van Jezus.
De beschreven verlichting is een on-Bijbels proces dat een diepgaande transformatie van de persoonlijkheid5 teweegbrengt. In New Age kringen wordt dit het bereiken van de hoogste staat van bewustzijn, christusbewustzijn, genoemd.
als Zijn schapen slapen 